Na een ruime "schaakvrije" periode, is op maandag 1 september iedereen weer van harte welkom in 't Vogelnest voor een nieuw seizoen Schaken Overdag.
woensdag 28 mei 2014
dinsdag 27 mei 2014
In memoriam Wim Versteeg
Vanaf het prille begin toen Jan Diekmann met het schaken in ’t Vogelnest begon was Wim Versteeg erbij. Hij was voorlichter bij de politie en zorgde ervoor dat hij niet ingeroosterd werd op de maandagmiddag want dan wilde hij zijn geliefde schaaksport beoefenen.
Na zijn pensionering ging zijn gezondheid achteruit en kon hij vanwege rugproblemen niet goed meer zitten. Jan Diekmann timmerde vier klossen in elkaar en deze werden onder de poten van een stoel gezet, zodat Wim wat hoger kwam te zitten. Ook toen Jan stopte met het organiseren van het Schaken Overdag en ik het van hem overnam was het een vast ritueel om de stoel van Wim met deze klossen te verhogen.
Maar er kwamen meer gezondheidsproblemen: Wim had maar één oog en daar kwam een ziekte in, waardoor hij blind werd en moest stoppen met schaken. Gelukkig kwam er na maanden weer een beetje licht in het oog en daardoor ook weer licht in het leven van Wim. Doordat clubleden hem haalden en brachten en ik een extra lamp bij zijn tafel installeerde, kon hij weer komen schaken.
Wim was een attente man en als op mijn verjaardag rond negen uur de telefoon ging, wist ik al dat het Wim was om mij te feliciteren. Ook de zinnen die hij sprak tijdens het schaken waren kunstwerkjes, bijvoorbeeld “Ik zie dat je de euvele moed hebt om mijn edele dame te belagen. Je zult begrijpen dat ik alles in het werk zal stellen om aan deze wandaad paal en perk te stellen, waarde vriend”. Zulke zinnen waren voor hem heel normaal.
Enkele jaren geleden overleed zijn vrouw en dat was een geweldige klap voor hem. Je zag dat het bergafwaarts met hem ging: om van de straat naar de ingang van ’t Vogelnest te lopen kostte hem zoveel kracht dat hij uitgeput in zijn stoel zakte en zo benauwd was dat het een minuut of tien duurde voordat hij op adem was gekomen en weer iets kon zeggen. Het ging niet meer en het voor mij kwam het dan ook niet als een verrassing dat hij me een aantal weken geleden belde en in een emotioneel gesprek vertelde dat hij niet meer kon komen schaken.
Gelukkig kon hij wel blijven schaken want verschillende leden van ons clubje kwamen regelmatig bij hem thuis om met hem te schaken en dat vond hij geweldig. Bij mijn laatste bezoek aan hem zie hij: “Ap, loop naar de eetkamer, daar hangt een magnetisch schaakbord. Haal het van de muur en neem het mee naar huis, zodat je elke keer dat je dat bord ziet nog even aan die oude Versteeg denkt.” Weigeren was geen optie, zodat het bord nu op een mooi plekje hangt bij mij thuis.
Vorige week maandag belde hij mij dat hij zijn intrek nam in het hospice van het Zonnehuis in Beekbergen. Ik beloofde hem daar nog op te komen zoeken, maar een paar dagen later is hij vredig ingeslapen en kwam er een einde aan het leven van een markant schaker en een geweldig mens.
Na zijn pensionering ging zijn gezondheid achteruit en kon hij vanwege rugproblemen niet goed meer zitten. Jan Diekmann timmerde vier klossen in elkaar en deze werden onder de poten van een stoel gezet, zodat Wim wat hoger kwam te zitten. Ook toen Jan stopte met het organiseren van het Schaken Overdag en ik het van hem overnam was het een vast ritueel om de stoel van Wim met deze klossen te verhogen.
Maar er kwamen meer gezondheidsproblemen: Wim had maar één oog en daar kwam een ziekte in, waardoor hij blind werd en moest stoppen met schaken. Gelukkig kwam er na maanden weer een beetje licht in het oog en daardoor ook weer licht in het leven van Wim. Doordat clubleden hem haalden en brachten en ik een extra lamp bij zijn tafel installeerde, kon hij weer komen schaken.
Wim was een attente man en als op mijn verjaardag rond negen uur de telefoon ging, wist ik al dat het Wim was om mij te feliciteren. Ook de zinnen die hij sprak tijdens het schaken waren kunstwerkjes, bijvoorbeeld “Ik zie dat je de euvele moed hebt om mijn edele dame te belagen. Je zult begrijpen dat ik alles in het werk zal stellen om aan deze wandaad paal en perk te stellen, waarde vriend”. Zulke zinnen waren voor hem heel normaal.
Enkele jaren geleden overleed zijn vrouw en dat was een geweldige klap voor hem. Je zag dat het bergafwaarts met hem ging: om van de straat naar de ingang van ’t Vogelnest te lopen kostte hem zoveel kracht dat hij uitgeput in zijn stoel zakte en zo benauwd was dat het een minuut of tien duurde voordat hij op adem was gekomen en weer iets kon zeggen. Het ging niet meer en het voor mij kwam het dan ook niet als een verrassing dat hij me een aantal weken geleden belde en in een emotioneel gesprek vertelde dat hij niet meer kon komen schaken.
Gelukkig kon hij wel blijven schaken want verschillende leden van ons clubje kwamen regelmatig bij hem thuis om met hem te schaken en dat vond hij geweldig. Bij mijn laatste bezoek aan hem zie hij: “Ap, loop naar de eetkamer, daar hangt een magnetisch schaakbord. Haal het van de muur en neem het mee naar huis, zodat je elke keer dat je dat bord ziet nog even aan die oude Versteeg denkt.” Weigeren was geen optie, zodat het bord nu op een mooi plekje hangt bij mij thuis.
Vorige week maandag belde hij mij dat hij zijn intrek nam in het hospice van het Zonnehuis in Beekbergen. Ik beloofde hem daar nog op te komen zoeken, maar een paar dagen later is hij vredig ingeslapen en kwam er een einde aan het leven van een markant schaker en een geweldig mens.
Ap Ketting
