Jarenlang schaakte Kobus trouw op de maandag zijn potje schaak bij ons. Eigenlijk was Kobus een dammer, in het verleden speelde hij in de hoofdklasse bij het dammen.
Omdat hij het dammen om bepaalde redenen niet meer zo prettig vond, leerde hij schaken en kwam hij bij ons terecht. Schaken is totaal iets anders dan dammen en bij het schaken lukte het Kobus niet om uit te blinken. Maar dat deerde hem totaal niet. Hij vond het gezellig en als hij af en toe maar eens een potje wist te winnen, vond hij het al lang goed.
Langzaam maar zeker ging zijn gezondheid wel achteruit, het horen, het zien en het lopen, het werd allemaal minder. Ook het verlies van zijn vrouw was een grote klap. Enkele jaren geleden werd hij getroffen door een beroerte waardoor hij een poosje moest stoppen met schaken. Maar hij krabbelde weer op en hervatte het schaken en ging ook weer klaverjassen, wat hij ook graag deed.
Omdat de flat waar Kobus woonde op mijn route lag naar 't Vogelnest, pikte ik hem op zodat hij gemakkelijk naar het schaken kon. Mevrouw Pakkert, die rond vieren haar man komt halen, bracht Kobus dan weer naar huis. We hadden het allemaal prima geregeld en gehoopt dat Kobus op deze manier nog lang bij ons zou kunnen schaken.
Maar plotseling ging hij hard achteruit, geen ernstige ziekte, maar zijn lichaam was gewoon op het ging niet meer. Kobus is 91 jaar geworden en heeft tot het eind zelfstandig kunnen wonen en ook zijn geest bleef helder. Dat zijn dingen waar ook zijn familie erg dankbaar voor is.
Kobus was een blijmoedig man die genoot van de dingen die hij deed. Zijn zoon vertelde mij dat vader er vrede mee had dat het einde kwam en dat hij met een goed gevoel terugkeek op zijn leven. De laatste dagen van zijn leven heeft hij bij zijn zoon doorgebracht waar hij rustig en vredig is ingeslapen. Kobus rust zacht, we zullen je missen.